آقای خاتمی!

[ و به مردى که از او خواست تا پندش دهد فرمود : ] از آنان مباش که به آخرت امیدوار است بى آنکه کارى سازد ، و به آرزوى دراز توبه را واپس اندازد . در باره دنیا چون زاهدان سخن گوید ، و در کار دنیا راه جویندگان دنیا را پوید . اگر از دنیا بدو دهند سیر نشود ، و اگر از آن بازش دارند خرسند نگردد . در سپاس آنچه بدان داده‏اند ناتوان است ، و از آنچه مانده فزونى را خواهان . از کار بد باز مى‏دارد ، و خود باز نمى‏ایستد ، و بدانچه خود نمى‏کند فرمان مى‏دهد . نیکوان را دوست مى‏دارد ، و کار او کار آنان نیست و گناهکاران را دشمن مى‏دارد ، و خود از آنان یکى است . مرگ را خوش نمى‏دارد ، چون گناهانش بسیار است و بدانچه به خاطر آن از مردن مى‏ترسد در کارست . اگر بیمار شود پیوسته در پشیمانى است ، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانى . چون عافیت یابد به خود بالان است ، و چون گرفتار بلا شود نومید و نالان . اگر بلایى بدو رسد ، به زارى خدا را خواند ، و اگر امیدى یابد مغرور روى برگرداند . در آنچه در باره آن به گمان است ، هواى نفس خویش را به فرمان است ، و در باره آنچه یقین دارد در چیرگى بر نفس ناتوان . از کمتر گناه خود بر دیگرى ترسان است ، و بیشتر از پاداش کرده او را براى خود بیوسان . اگر بى نیاز شود سرمست گردد و مغرور ، و اگر مستمند شود مأیوس و سست و رنجور ، چون کار کند در کار کوتاه است و چون بخواهد بسیار خواه است . چون شهوت بر او دست یابد گناه را مقدّم سازد ، و توبه را واپس اندازد و چون رنجى بدو رسد از راه شرع و ملّت برون تازد . آنچه را مایه عبرت است وصف کند و خود عبرت نگیرد ، و در اندرز دادن مبالغه کند و خود اندرز نپذیرد . در گفتن ، بسیار گفتار ، و در عمل اندک کردار در آنچه ناماندنى است خود را بر دیگرى پیش دارد ، و آنچه را ماندنى است آسان شمارد . غنیمت را غرامت پندارد و غرامت را غنیمت انگارد . از مرگ بیم دارد و فرصت را وامى‏گذارد . گناه جز خود را بزرگ مى‏انگارد و بیشتر از آن را که خود کرده ، خرد به حساب مى‏آرد ، و از طاعت خود آن را بسیار مى‏داند که مانندش را از جز خود ناچیز مى‏پندارد . پس او بر مردم طعنه زند و با خود کار به ریا و خیانت کند با توانگران به بازى نشستن را دوست‏تر دارد تا با مستمندان در یاد خدا پیوستن . به سود خود بر دیگرى حکم کند و براى دیگرى به زیان خود رأى ندهد ، و دیگران را راه نماید و خود را گمراه نماید . پس فرمان او را مى‏برند و او نافرمانى مى‏کند . و حق خود را به کمال مى‏ستاند و حق دیگرى را به کمال نمى‏دهد . از مردم مى‏ترسد ، نه در راه طاعت خدا و از خدا نمى‏ترسد در راه طاعت بنده‏ها . [ و اگر در این کتاب جز این گفتار نبود ، براى اندرز بجا و حکمت رسا ، و بینایى بیننده و پند دادن نگرنده اندیشنده بس مى‏نمود . ] [نهج البلاغه]

آقای خاتمی!

آقای خاتمی! اگر به شما می گفتند عضو گروه فشار چه بر سرشان می آمد؟

مردادماه 1379 بود که روزنامه های اصولگرایان با استناد به نظرسنجی های رسمی وزارتخانه های کشور، ارشاد و اطلاعات مطالبه اول 70 تا 90 درصد از مردم را رسیدگی به مشکلات اقتصادی نظیر گرانی، بیکاری، مسکن و ... اعلام نمودند و نوشتند آن بحرانی که رییس جمهور مورد اشاره قرار می دهد مواجهه با مطبوعات متخلف نیست، عملکرد اقتصادی دولت است.

این انتقاد که برخواسته از پژوهشهای خود اصلاح طلبان و نه رقبای دولت بود مذاق آنها را آنچنان تلخ آمد که عباس عبدی ایدئولوگ آنروز اصلاح طلبان جناح منتقد دولت را به بسیج کردن "قابلمه بدستها"! متهم کرد.

این اتهام عبدی پروژه تخریب شدید منتقدان را در مطبوعات و برخی محافل دانشجویی و ... کلید زد تا آنجا که عده ای از مردم را باور آمد که به راستی اصولگرایان با تشکیل صف عده ای قابلمه بدست سعی در براندازی دولت داشته اند.

این تنها یکی از مصادیق آن بحران های ادعایی بود که خاتمی می گفت هر 9 روز با یکی از آنها روبرو بوده است.

بد نیست اشاره ای به چند مورد دیگر از بحران ها نیز بنمایم؛ در اولین سخنرانی جناب آقای خاتمی در دانشگاه تهران به عنوان رییس جمهوری اسلامی ایران، در سالروز شهادت سیدالساجدین علیه‌السلام، ‌ به مجرد اینکه خاتمی یکی از کلمه های «دمکراسی» ، «جامعه‌ی مدنی» و «جوان» را بر زبان می راند، با کف و سوت و فریاد ‌«خاتمی دوستت داریم» مواجه می گردید که این امر حدود حدود دویست (200) بار تکرار شد؛ در چنین شرایطی برخی از رسانه های اصولگرایان از این رفتار انتقاد نمودند و سکوت وی را در کسوت یک روحانی در برابر این اعمال نکوهش کردند. اما این نهی از منکر به مخالف با دمکراسی ، جامعه‌ی مدنی و جوان تعبیر شد و گویندگان آن خشونت طلب خوانده شدند و این اقدام آنان بحران آفرینی علیه دولت تلقی گردید.

همچنین وقتی از حذف بیش از سه هزار عنصر متدین، لایق و مجرب از گردونه‌ی اجرای کشور، به جرم طرفدار خاتمی نبودن با ذکر نام آنها گله شد و از اینکه دامنه این تغییرات حتی دامن مستخدم یک مدرسه را نیز گرفت انتقاد گردید، باز هم این سخن بحرانی تلقی گردید پیش روی دولت!

سیصد دقیقه از وقت گرانبهای 70 میلیون نفر ایرانی را آن هم در جلسه‌ی رسمی هیات دولت، مصروف شهردار سابق تهران، ساختند و در وزارت کشور، ستاد حمایت از کرباسچی تاسیس نمودند و ... و با نامه نگاری ها و واسطه تراشی ها مانع از اجرای عدالت درباره او شدند و رسیدگی به تخلفات وی که در دادگاه مسجل گردید را بحران علیه دولت معرفی کردند.

با ترور کذایی آقای سعید حجاریان توسط برخی عناصر دوم خردادی، انگشتها را به سوی شخصیتهایی همچون آیت الله مصباح یزدی نشانه رفتند، که با شناسایی ضاربین و دستگیریشان، آنهم به دست سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که او را شریک در این ماجرا معرفی می نمودند،در پروژه خود ناکام ماندند، بازیهای پشت پرده‌ی این جماعت بر پرده افتاد اما همچنان در کمال وقاحت کیهان و رسالت را به جرم انتقاد از مغز اصلاحات! عامل این ترور معرفی می نمودند و ترور او را بحرانی برای شکست دولت اصلاحات!
حال سید محمد خاتمی در یک دیدار رسمی از «محمود احمدی‌نژاد» به خاطر بیان این سخن که « به محض اینکه سالهای قبلی،کسی از دولت انتقاد می کرد متهم به کودتا می شد!» به شدت انتقاد کرده است و گفته است: یک مورد پیدا کنید که دولت و مجلس قبلی مدعی شده باشد که کسی علیه آنان حرف زده باشد و آنها برخورد کرده باشند؛ اینها حرفهایی است که مردم هم می دانند درست نیست!

جالب تر آنکه «سید محمد خاتمی» این سخن را در دیدار با جمعی ازاعضای شورای مرکزی حزب همبستگی، گفته است. اینکه می گوییم جمعی از آن جهت است که یک عضو شورای‌عالی حزب همبستگی از عدم حضور تعداد زیادی از اعضای شورای عالی این حزب در دیدار با سید محمد خاتمی خبر داد.
او با محکوم کردن رییس جمهور به تکرار سخنان «گروه فشار»! مدعی شد در آن زمان هر کس هر انتقادی می خواست می نمود و کسی هم کاری به آنها نداشت.

او در ادامه گفت: مگر ما می‌گفتیم اگر یک روزنامه، جناح و جریان سیاسی حرفی را بزند که امنیت ملی را از بین ببرد ، با آن برخورد نشود؟ ما می‌گفتیم طبق قانون اساسی و ضابطه اتهام ابلاغ شود؛ او بتواند وکیل بگیرد ، در دادگاه صالحه بررسی شود، هیات منصفه حضور داشته باشد و روی روال معمولی بررسی شود. خاتمی در حالی این سخن را به زبان می راند که دادگاه هیچ روزنامه ای خارج از روال، بی وکیل مدافع و یا بدون حضور هیات منصفه تشکیل نمی گشت.

او در حالی این سخنان را بر زبان راند که حتی بعد از قدرت نیز تحمل انتقاد را نداشت و بالاترین مقام اجرایی کشور را به خاطر انتقادش به همسویی با گروههای فشار متهم نمود. آیا برای بررسی صحت ادعای خاتمی توضیح بیشتری نیز لازم است؟