ابلهان باور کنند: اختلاف میان مسؤولین!

ابلهان باور کنند: اختلاف میان مسؤولین!

پس از اعلام خبر استعفای علی لاریجانی از دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی اولین اتفاق در فضای رسانه‌ای-تحلیلی داخل و خارج از ایران این بود که خیلی زود آسمان و ریسمان کردن در این باره جای تحلیل را گرفت. کسانی که از خلال نوشته‌ها و گفته‌هاشان پیداست تقریباً هیچ از اصل ماجرا و علل واقعی آن نمی‌دانند، از ساعت اول اعلام خبر توسط سخنگوی دولت، سرگرم سرهم کردن داستان‌های عجیب و غریب و در مواردی کاملاً مضحک در این باره شده‌اند. البته کاملاً واضح است که مقصود آقایان از انتشار این تحلیل‌ها انبساط خاطر خوانندگان نیست بلکه به خیال خود در حال حلاجی یک سوژه بسیار جذاب خبری هستند و گمان می‌کنند فرصتی دست داده تا برخی دیدگاه‌های خود را- که طی این دو سال بارها تکرار شده، جواب گرفته و تقریباً در همه موارد غلط از آب درآمده - به خورد مردم تشنه دانستن رازهای مگو بدهند. به وجود آمدن چنین فضایی در پی انتشار تقریباً بی مقدمه و ناگهانی این خبر چندان عجیب نیست به ویژه اگر توجه کنیم انتخاباتی هم در پیش است و هم از آن سو پرونده هسته‌ای ایران روزهای حساسی را پشت سر می‌گذارد و در هر دو مورد کسانی به کمین نشسته‌اند تا از آب گل آلود ماهی مقصود خود صید کنند. به زبان ساده‌تر، دشمنان پس از انتشار این خبر با یک هدف‌گذاری بسیط و به خیال خود سهل‌الوصول تلاش کردند از آن به عنوان فرصتی مغتنم برای طرح موضوعاتی استفاده کنند که تا پیش از این زمینه‌ای برای طرح نداشت.

شاید اولین و مهم‌ترین تحلیلی که رسانه‌های بیگانه و همراهان همیشگی آن‌ها در داخل تلاش کردند بر این واقعه تحمیل کنند این بود که استعفای لاریجانی علامتی از بحرانی‌شدن فضای پرونده هسته‌ای ایران است و از شکل‌گیری تهدیدی قریب‌الوقوع علیه ایران حکایت می‌کند. پایگاه فارسی بی‌بی‌سی در آنچه به عنوان نظرخواهی از خوانندگان خود دراین باره روی سایت قرارداد، عمده سعی خود را بر انتقال این پیام متمرکز کرد که استعفای لاریجانی یعنی به زودی جنگی در راه است و او هم - که مرد تدبیر است!- حال که دیده جنگ‌طلبان(!؟) زیربار چاره‌جویی‌اش نمی‌روند ترجیح داده کنار بکشد. یک عضو سازمان مجاهدین در اظهاراتی با همین سبک و سیاق به پایگاه اینترنتی حزب مشارکت گفت استعفای لاریجانی به معنای پذیرش شکست دیپلماسی هسته‌ای از جانب دولت نهم است و لاریجانی هم چون به عاقبت کار واقف شد دیگر ادامه راه را صلاح ندانست. این تحلیل‌ها فضایی تر از آن است که بتوان آن‌ها را جدی گرفت و برای کسانی که از اصل قصه باخبرند پاک بی‌ارزش و بلکه مسخره است. اکنون تقریباً تمامی جبهه اصول‌گرایی بر این حقیقت که دیپلماسی هسته‌ای ایران در دو سال گذشته از بسیاری ضعف‌ها و اشتباه محاسبه‌های سال‌های قبل از آن بری بوده و توفیقات بسیار ارزشمندی به بار آورده اتفاق نظر کامل دارند و خصوصاً دولت احمدی‌نژاد خود را نه چیزی جدای از دیپلماسی هسته‌ای در این مدت، بلکه عین آن تلقی می‌کند. جماعتی که تا دیروز بی‌آنکه ذره‌ای میان لاریجانی و احمدی‌نژاد تفکیک کنند چنان تحلیل می‌کردند که گویی لاریجانی مقصر اول و آخر فاجعه‌ای است که دیپلماسی هسته‌ای دولت نهم به بار آورده، اکنون طوری حرف می‌زنند که انگار لاریجانی دیپلمات مطلوب آن‌ها بوده و حالا با رفتنش غصه‌دار و ماتم زده‌اند! آن هم در حالی که خوب می‌دانند تصمیم‌گیری استراتژیک درباره دیپلماسی هسته‌ای همواره فراتر از افراد خاص حاضر در تیم مذاکره کننده بوده و آمد و رفت افراد تا آنجا که به خطوط کلی مربوط می‌شود هیچ‌چیز را تغییر نمی‌دهد( به راستی که این ها مصداق لا تلبس الحق بالباطل و انتم تعلمون هستند). درباره جنگ هم هنوز هیچ‌کدام از کسانی که مدعی‌اند خطر بزرگ بیخ گوش ایران خوابیده، نشانی عرضه نکرده‌اند که ثابت کند آمریکایی‌ها قصد دارند فراتر از لفاظی کار دیگری هم علیه ایران انجام دهند. درگیری با ایران لقمه‌ای بزرگتر از دهان آمریکایی‌هاست، حرفش را می‌توانند بزنند ولی عملش به اعتراف خودشان مستلزم جنونی است حتی فراتر از آنچه بوش و دار و دسته‌اش به آن گرفتارند. لاریجانی در اوج کنار رفت. شاید «کنار رفتن» هم تعبیر صحیحی نباشد چرا که همین حالا تجربه و توان لاریجانی در اختیار اخلاف اوست و به طور مشخص جلیلی و لاریجانی در دور بعدی مذاکره با سولانا در کنار هم خواهند بود و این همراهی طبعاً تا هر وقت که لازم باشد می‌تواند ادامه پیدا کند. به این ترتیب وجود اختلاف در سطح اول تصمیم‌گیری استراتژیک نظام توهمی است که فقط ابلهان می‌توانند آن را باور کنند، چنین اختلاف‌هایی آن زمان که دیدگاه‌های موجود در تیم هسته‌ای با نقطه مطلوب نظام فاصله فراوان داشت هم نتوانست به بروز بن‌بست منجر شود، چه رسد به حالا که تفکر رئیس‌جمهور و آن‌ها که تا به امروز پرونده را مدیریت کرده اند تقریباً بر هم منطبق است.

اما خط تحلیلی دوم و به اندازه همان اولی بی‌ربط، این بود که برخی اصلاح‌طلبان تلاش کردند استعفای لاریجانی را به معنای بروز یک اختلاف بزرگ و حاد در جبهه اصول‌گرایی قلمداد کنند و به تلویح نتیجه بگیرند کار اصول‌گرایان در انتخابات آتی مجلس سخت بود سخت‌تر هم شده است. برای کسانی که از مجموعه تحولات انتخاباتی جبهه اصلاحات آگاهند و خصوصاً می‌دانند در پس پرده چه می‌گذرد و چگونه شیوخ و اکابر سایه هم را با تیر می‌زنند، این قبیل افاضات، ارزشی بیش از یک فرافکنی ناشیانه و جنگ روانی پیش پا افتاده ندارد.

کمی اگر دقیق باشیم از خلال همین فریاد شعف سر دادن‌ها می‌توان علائم نگرانی را در وجنات آقایان دید؛ نگرانی از این‌که ورود لاریجانی به این عرصه همان کورسوی امیدی را هم که به امکان رقابت با اصول‌گرایان داشتند دود کند و به هوا بفرستد. درست برخلاف آنچه گفتند و پیش‌بینی کردند، همین دیروز اولین گروهی که از حضور علی لاریجانی در انتخابات مجلس هشتم استقبال کرد حامیان دولت بودند. برای اصلاح‌طلبان که همین حالا رسماً 5 تکه‌اند، کابوسی بزرگ تر از این نیست که فرصتی به نام استعفای لاریجانی بدل به تهدید مهیب حضور موثر او در انتخابات مجلس شده باشد.

سید ::: چهارشنبه 86/8/2::: ساعت 10:18 صبح

نظرات دیگران: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

چه جالب
بازی انتخاباتی با خاتمی و عبدلله نوری
[عناوین آرشیوشده]

>> بازدیدهای وبلاگ <<

بازدید امروز: 27

بازدید دیروز: 25

کل بازدید :1092837

>> درباره خودم <<