از رفتن لاریجانی خوشحالند

از رفتن لاریجانی خوشحالند

استعفای دکتر لاریجانی همان طور که از قبل نیز احتمال آن می‌رفت بازتاب و واکنش‌ها‌ی فراوانی را چه در داخل و چه در خارج از مرزهای جغرافیایی کشورمان به همراه داشت.

بی تردید استعفای دبیر شورای عالی امنیت ملی که در طی 2 سال گذشته ابتکارات و ایده‌ها‌ی بدیعش در مذاکرات هسته ای، خاویر سولانا را بارها وادار به تمجید و تعریف از خود کرد، بیش از هر کس دیگر به مذاق آنهایی خوش آمد که موفقیت‌ها‌ی هسته ای دولت نهم که نتیجه ی سیاست‌ها‌ی پویا و تهاجمی رئیس جمهور و نیز ابتکارات لاریجانی بود، آنها را هر روز بیشتر از روز قبل در انتظار و افکار عمومی متهم به بی کفایتی و خیانت در امانت می‌کرد.

سال 83 و پس از 10 سال مدیریت رسانه ی ملی، علی لاریجانی در حالی به عنوان نماینده ی مقام معظم رهبری پای در شورای عالی امنیت ملی نهاد که به دلیل احاطه بر شرایط و تحولات بین الملل و نیز آگاهی از فرصت‌ها‌ و استعدادهای نظام، یکی از منتقدان سر سخت اقدامات حسن روحانی و به طور کلی دولت خاتمی در زمینه ی مسائل هسته ای بود.

لاریجانی به طور اساسی با نوع نگرش تیم مذاکره کننده ی هسته ای حسن روحانی و به تبع آن اقدامات و تصمیمات آنها در این مسیر مخالف بود. جمله ی معروف وی یعنی «معاوضه ی دُر غلطان با آب نبات» خود گویای عمق اختلافات لاریجانی با حسن روحانی و محمد خاتمی بود.

همین طرز فکر و نوع نگرش لاریجانی به تحولات جهانی و نیز انتقادات فراوان وی به سیاست‌ها‌ی هسته ای دولت خاتمی بود که یک ماه بعد از انتخابات ریاست جمهوری نهم، دکتر احمدی نژاد وی را به عنوان دبیر شورای عالی امنیت ملی منسوب کرد.

همانگونه که پیشتر گفته شد ابتکارات نوین لاریجانی در مذاکرات بویژه ابتکار طرح برد- برد وی که در راستای سیاست‌ها‌ی فعالانه و عزتمندانه دولت نهم انجام پذیرفت، جایگاه جمهوری اسلامی ایران را در چانه زنی‌ها‌ی هسته ای نسبت به جایگاهی که دولت نهم و تیم حسن روحانی آن را برای کشور به ارمغان آورده بودند، به مراتب ارتقاء بخشید.

بدون شک جریان دوم خرداد و همچنین حسن روحانی از اینکه در مذاکرات هسته ای جایگاه ایران از چانه زنی برای داشتن زنجیره ی 164 تایی تبدیل به پیشنهاد – بخوانید تقاضا – غرب و آمریکا برای بسنده ی ایران به زنجیره ی 3000 تایی شده است، نگران و غضبناک هستند چرا که این موفقیت‌ها‌ بدست کسانی بدست آمده که اکنون رقبای آنان در عرصه ی سیاسی هستند.

مطمئناً استعفای لاریجانی تا چند هفته و یا ماه آینده دلایل اصلی آن آشکار خواهد شد. اکنون موقعیتی را برای آنان پدید آورده تا از برزخ سیاسی ای که بیش از 25 سال است گریبان آنها را گرفته سر برآروند و در تلاش برای تبرئه ی خود از نالایقی‌ها‌ و سوء تدبیرهای گذشته شان باشند. حجم بی سابقه ی اخبار و مطالب روزنامه‌ها‌ و سایت‌ها‌ی منتسب به این افراد پس از اعلام خبر استعفای لاریجانی خود مؤید این موضوع است.

لختی تأمل و درنگ در یادداشت‌ها‌ و سرمقاله‌ها‌ی امروز روزنامه‌ها‌ی جریان دوم خرداد گواهی می‌دهد که احساس ایجاد فضایی برای فرار از پرسش‌ها‌ی مردم در نزد این افراد به شدت بوجود آمده است.

به عنوان مثال مدیر مسئول روزنامه ی هبستگی که بارها همفکرانش در جریان دوم خرداد از وی به عنوان یک «اولترا ناسیونالیست بی منطق» یاد کرده اند امروز در سرمقاله ی روزنامه اش آورده:«با گذشت زمان و بدتر شدن شرایط جهانی علیه ایران، لاریجانی به همان روش‌ها‌یی رسیده که تیم هسته ای قبل از او با مذاکره و پذیرش تعلیق مدت دار و محدود عمل کرده بودند.» وی در جای دیگری از این یادداشت آورده است:«لاریجانی همچنین نادیده گرفتن نقش اکبر‌ها‌شمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی و دیگر شخصیت‌ها‌ی تأثیرگذار را عملی درست نمی‏دانست.»

«محمد ابطحی امروزسرخط روزنامه اعتماد ملی را به خود اختصاص داد. و در این یادداشت کوتاه آورده: اکنون به نظر می‌رسد آقای لاریجانی احساس کرده است که دُر غلطانی که بدست نیاورده، شکلاتی هم دریافت نکرده است!!؟ و در آینده هم با سیاست خارجی فعلی باز هم شکلاتی به دست نمی‏آید.»

اما محسن آرمین که بیانیه ی تشکل سیاسی متبوع وی در هنگام صدور قطعنامه ی شورای امنیت ملی علیه کشورمان هیچگاه از اذهان محو نمی‏شود، در سر مقاله ی روزنامه ی اعتماد با تأکید برآنچه وی ناکارآمدی لاریجانی در عرصه ی مذاکرات هسته ای می‌خواند، نوشت: یک ماه پیش که احمدی نژاد در نطق علنی خود به برخی اقدامات خودسرانه در مذاکره با طرف‌ها‌ی اروپایی اشاره کرد، خیلی‌ها‌ تصور کردند اشاره ی او به آقای روحانی است، اما آنان که با واقعیات پشت پرده آشنایی داشتند به خوبی دریافتند که انگشت اشاره ی احمدی نژاد به سوی لاریجانی است!!! نه روحانی.»

بدون شک آنچه در این مطالب و تحلیل‌ها‌ هویداست غرض ورزی و عقده گشایی این افراد از دولت و نیز اصولگرایان است. این افراد به گمان خود اکنون شرایطی نصیبشان شده که می‌توانند تمامی اقدامات نا بخردانه ی گذشته ی خود را استتار کرده ضمن اینکه در این راستا سیاست تخریب علیه دولت را نیز ادامه دهند.

اظهر من الشمس است که افکار عمومی موفقیت‌ها‌ و دستاوردهای کنونی کشور در عرصه ی سیاست خارجی بخصوص دستاوردهای هسته ای را مرهون تفکرات و اقدامات اصولگرایانی مانند دکتر احمدی نژاد و دکتر لاریجانی می‌دانند و اینگونه شانتاژها و لجن پراکنی‌ها‌ی سیاسی رسانه ای نمی‏توانند آنها را از به یاد آوردن اقدامات دولت‌ها‌ی گذشته منحرف کند.

افکار عمومی هیچگاه از یاد نخواهند برد زمانی را که خاتمی بیشتر اوقات خود را در اتاق استراحت ومطالعه اش در- اتاقی که قبل از آن اتاق دیدارهای عمومی بود- در کاخ سعد آباد به مطالعه ی متون غربی اختصاص می‌داد و در اندیشه ی گسترش طرح گفتگوی تمدن‌ها‌ می‌کرد، اما آن طرف تر عطاءا... مهاجرانی روزانه عازم باغ قلهک می‌شد تا با دوستان بریتانیایی اش پالوده بخورد و در این میان موسویان را نیز کم کم در جمع خود پذیرفت و کمی آن طرف تر سیروس ناصری به قراردادهای نفتی پشت پرده اش با دیک چنی فکر می‌کرد و حسن روحانی نیز در اندیشه ی دیدارهای قریب الوقوعش با جک استراو بود و ملتی که هر روز پیگیر پرونده ی هسته ای و مطالبه ی حقوقشان بدست این افراد بودند.
روزگاریست عجیب.....