آبروریزی اخیر اکبر گنجی

آبروریزی اخیر اکبر گنجی

درحاشیه آبروریزی اخیر اکبر گنجی

وقتی روشنفکران دست به دامن بیگانه می شوند

تلاش اکبر گنجی ضد انقلاب گریخته از کشور برای تهییج و برانگیختن جامعه دانشگاهی و روشنفکری اروپا و آمریکا علیه ایران، با توسل به بهانه های نخ نما شده ای چون نقض حقوق بشر، با اعتراض چند تن از روزنامه نگاران هم مسلک او- که البته به اندازه او مورد توجه سرویس های اطلاعاتی غربی قرار نگرفته اند- روبه رو شده است.
گنجی چندی پیش نامه ای در مورد نقض حقوق بشر در ایران به سازمان ملل نوشت و در آن از شورای امنیت خواست نسبت به این موضوع واکنش نشان دهد. وی در این نامه که امضای حدود 300 روشنفکر از کشورهای جهان در پای آن به چشم می خورد- روشنفکرانی که عموماً چنین نامه هایی را امضاء می کنند- با گرفتن این ژست که خواهان جلوگیری از به راه افتادن جنگ علیه ایران است، به بزرگنمایی خطر حمله به ایران پرداخته و سپس خواهان توجه مجامع جهانی به وضع حقوق بشر- بخوانید وضعیت چند ضد انقلاب خائن- شده بود.
علاوه بر این رفتارهای افراطی گنجی در ماه های گذشته و سفرهای پی در پی او به کشورهای اروپایی و آمریکا که همه آنها با هزینه سرویس های غربی و به هدف تبلیغ و جوسازی علیه نظام جمهوری اسلامی انجام می شود، چندی قبل اعتراض مهندس عزت الله سحابی را هم برانگیخت. سحابی روز 4 مهرماه در گفت وگویی با روزنامه اعتماد تحلیل خود از در افتادن امثال گنجی به ورطه هولناک «همکاری با خارجی ها علیه ملت خود» را اینگونه بیان کرد:
«شکست های مکرر، احساس ناامیدی را در آحاد جامعه، حتی به روشنفکران القا می کند. اما روشنفکرانی که حدود 50 سال سابقه فعالیت دارند، شاه را دیده اند، انقلاب 57 را دیده اند، سال های 60 را دیده اند، نباید در مقابل حوادث بلرزند. به عنوان مثال رهبران جریان اصلاح طلب، نهایتاً بین 50 تا 55 سال سن دارند. موفقیت های اولیه خیلی آنها را داغ کرده بود و شاد شده بودند... به خاطر دارم در سال 78، میزگردی در حسینیه ارشاد با حضور عباس عبدی، اکبر گنجی و آقای مرعشی و بنده برگزار شد. آقای گنجی در آن میزگرد خیلی زود داغ شده بود. من منظورم این نیست که آقای گنجی امروز از اصول خود عدول کرده بلکه منظورم این است که جوان بودن آنها و نیز فقدان تجربه های عمیق سیاسی، آنان را زود دچار سرخوردگی می کند و دیدید که برخی از آنان چگونه از صحنه مبارزه ملی کنار رفتند. آقای گنجی و افشاری به راحتی از صحنه مبارزه ملی کنار رفتند و دخالت خارجی را یک راه حل جدی می دانند، در حالی که یک مبارز با تجربه ملی به سادگی به این نتیجه نمی رسد.»
بلافاصله بعد از این سخنان گنجی پاسخی به سحابی نوشت و در آن تأکید کرد هرگز از لزوم مداخله خارجی در ایران دفاع نکرده در حالی که همزمان نامه ای به سازمان ملل نوشته و خواستار اقدام علیه ایران شده بود.
مجموعه این اقدامات باعث شده که دو روزنامه نگار هم سو با گنجی- که یکی شان او را دوست حزب خود خوانده- در تحلیل های جداگانه ای تناقض های رفتار گنجی و سوءتفاهم هایی را که وی گرفتار آنها شده به وی یادآوری کنند.
احمد زیدآبادی از نویسندگان سایت ضدانقلابی روز آنلاین و همکار بنگاه بی بی سی فارسی روز پنجشنبه طی مقاله ای رضا گنجی را «غیرواقع بینانه و متناقض» خواند. زیدآبادی در مقاله خود کوشش گنجی در نامه نگاری با سازمان ملل و امضاء جمع کردن از این و آن را «رمانتیک یا شاید هم فانتزی» خوانده و این تناقض را به او یادآوری کرده که در حالی که مدعی تلاش برای جلوگیری از به راه افتادن جنگ علیه ایران است، در نامه خود به سازمان ملل در واقع خواهان اقدام علیه ملت ایران شده است! این روزنامه نگار رفتار گنجی را خالی از واقع بینی سیاسی و ناشی از ساده پنداشتن وضعیت پیچیده ایران دانسته است.
احمد زیدآبادی و عباس عبدی در چند هفته گذشته به عجز خود در ارائه یک تحلیل منسجم و خالی از تناقض از آنچه بحران سیاسی ایران می خوانند اعتراف و اعلام کرده اند 6 ماه سکوت خواهند کرد و به تماشای اوضاع خواهند پرداخت.
بعضی عقیده دارند چنین تصمیمی علاوه بر علتی که خود آنها به آن اشاره می کنند ناشی از اطمینان آنها به این امر است که حرف ها شان حتی در میان کسانی که آنها را طرفدار خود می پندارند، خریداری ندارد.
علاوه بر این، داریوش سجادی روزنامه نگار مقیم آمریکا که سابقه همکاری با بسیاری از رسانه های ضدانقلاب را در کارنامه خود دارد، به مانورهای تبلیغاتی کسانی مانند گنجی سخت حمله کرده است. او طی مقاله ای که پایگاه اینترنتی گویا نیوز- ترمینال اینترنتی ضدانقلاب- آن را منتشر ساخته و به نثری نه چندان سلیس نوشته شده با لحنی استهزاگونه نوشته است: «متأسفانه امروز برخلاف میل چاره ای نیست جز آنکه بپذیریم جناب آقای گنجی در ایزوله سیاسی خود در آمریکا، قبل از آنکه بتوانند دستگیر کسی باشند، خود محتاج دستگیری شده اند.»
سجادی در بخش دیگری از مقاله خود با اعتراف صریح به عدم استقبال جامعه ایرانی از کاسه لیسی آمریکا توسط گنجی تاکید کرده است که «اگر مردم ایران به فرمایشات آقای گنجی حساسیتی نشان نمی دهند بدون شک اشکال از فرستنده های اوست نه گیرنده های مردم ایران». این روزنامه نگار سپس به این موضوع پرداخته که چرا گنجی خود را به «عاملی خارجی» فروخته است: متأسفانه کسری از ایرانیان در داخل و خارج از کشور با این توجیه که می توان و باید با تکیه بر نیروی خارجی از طریق فشار بر داخل مشکل ایران را حل کرد، سرمایه ها و ظرفیت های سیاسی خود را در اختیار عامل خارجی گذاشته و متأسفانه و همواره در نهایت خود مبدل به ابزار خارجی شده اند.
سجادی نوشته است: «مبارزه ملی قواعد منحصر بفرد خود را دارد و باید متکی بر رعایت «قواعد پاک دنیای سیاست» باشد. صرف حضور و فعالیت در خارج از کشور با توجیه «مبارزه ملی» بالذات متضمن هیچ ارزش و صلاحیتی نیست. در غیر این صورت چه تفاوتی است بین فعالیت برون مرزی آقای گنجی با گروهک تروریستی مسعود رجوی و مساعی جمیله رضا پهلوی و دوستان مرتبط اش با کاخ سفید و CIA و وزارت خارجه و لابی های صهیونیستی در ایالات متحده؟
مطمئناً ایشان ] گنجی [ نیز در جمیع فعالیت های خود مدعی مبارزه ملی و صادقانه برای آزادی مردم ایرانند!
شایسته بود جناب آقای گنجی حداقل به استراتژی دوست صمیمی خود «آقای حجاریان» ملتزم می ماند و تاسی به همان راهبرد فشار از پائین (و نه از خارج) و چانه زنی در بالا می کرد تا امروز برای توجیه درستی «توسل به فشار خارجی» متوسل به چنین توجیهاتی نشوند.
حال بگذریم که همان استراتژی فشار از پائین و چانه زنی در بالا بواسطه تندروی برخی از نیروهای اصلاح طلب منجر به تحریک چشم طمع اجنبی شد تا بصورت مهمان ناخوانده خود را در جمع جنبش اصلاحات پمپ کنند.»
داریوش سجادی مقاله خود را با بسط این انتقاد به همه کسانی که با استقرار در کشورهای خارجی داعیه مبارزه و اصلاح طلبی دارند به پایان برده است.»
اکنون و بعد از گذشت بیش از 8 سال از آن تاریخ آیا آقای گنجی می توانند بفرمایند چهره های شاخص آن مطبوعات اصلاح طلب در کجای دنیا قرار دارند و در دامن کدام کشور و کشورها و از دست کدام نهادها ارتزاق می کنند؟
آقای گنجی می توانند بفرمایند صحنه مبارزه ملی آن چهره های شاخص مطبوعات اصلاح طلب اکنون و در خارج از کشور کجاست و چیست؟