گزافه گویی کارگزاران و سکوت رفسنجانی

گزافه گویی کارگزاران و سکوت رفسنجانی

1- این نوشته اگرچه با استناد به اظهارات اخیر آقای حسین مرعشی، سخنگوی محترم حزب کارگزاران نوشته می شود ولی روی سخن فقط با ایشان نیست، چرا که جناب مرعشی ظاهراً بنا ندارند برای نظرات گاه و بیگاه خویش دلیل ارائه کنند، بلکه این نقیصه را به روش دیگری- بخوانید با توسل به یک ترفند- جبران می کنند و به جای استدلال که لازمه اظهارنظر است از انتساب خود به حزب کارگزاران بهره می گیرند و نارواتر و ناشایسته تر آن که پای آیت الله هاشمی رفسنجانی را هم به میان می کشند، آن گونه که انگار علاوه بر سخنگوی حزب کارگزاران، وظیفه سخن گفتن از جانب آقای هاشمی رفسنجانی را نیز برعهده دارند!

اولاً: روی سخن با حزب کارگزاران است و ثانیاً: سخنی نیز با جناب آقای هاشمی رفسنجانی در میان است.

2- آقای مرعشی در گفت وگو با سایت اینترنتی رجا نیوز- که متن آن روی سایت شخصی ایشان نیز آمده است- درباره آقای دکتر احمدی نژاد می گوید «این آقا هم مثل من فقط در راهپیمایی ها و کارهای دانشجویی حضور داشته و سهمش در به ثمر رسیدن انقلاب همین قدر است و الان هم اتفاقی رئیس جمهور شده است»!

مخالفت آقای مرعشی با آقای احمدی نژاد نه جدید است و نه عجیب زیرا دشمنی ایشان و دوستان هم حزبی او با احمدی نژاد از همان هنگام که آقای احمدی نژاد شهردار تهران بود آغاز شده و در انتخابات مجلس هفتم و سپس انتخابات ریاست جمهوری به اوج رسیده بود. چرا که احمدی نژاد با روحیه مردمی، ساده زیستی، کار طاقت فرسا و شبانه روزی، مبارزه با رانت خواران در شهرداری تهران و ده ها اقدام اسلامی و انقلابی دیگر، از یکسو، دوران حاکمیت حزب کارگزاران و جبهه اصلاحات بر شهرداری تهران را به شدت زیر سؤال برده و نه فقط کم کاری بلکه سوءاستفاده ها و خطاکاری آنان را پیش چشم مردم به نمایش گذاشته بود و از سوی دیگر می دانستند که ادامه این روند و گسترش حاکمیت اصولگرایان بر سایر کانون های تصمیم ساز نظیر مجلس شورای اسلامی و ریاست جمهوری کمترین فرصتی برای بازگشت دوباره کارگزاران و مدعیان اصلاحات به قدرت باقی نخواهد گذاشت و از آنجا که این هر دو اتفاق بعدی نیز رخ داد، آقای مرعشی و دوستانش تنها دو راه پیش روی خود داشتند، توبه از گذشته و بازگشت به آموزه های اصیل انقلاب و یا ادامه مخالفت که متاسفانه آقای مرعشی و برخی از همفکران ایشان راه دوم را برگزیدند، بنابراین مخالفت آقای مرعشی و دوستانش با احمدی نژاد به عنوان یکی از چهره های شاخص اصولگرایی عجیب و غیرمنتظره نیست، اما آنچه این روزها شاهد آن هستیم فقط یک مخالفت سیاسی از نوع متداول و تعریف شده آن نیست، بلکه آقای مرعشی در مخالفت با احمدی نژاد پا را از مرز مخالفت های مرسوم در میان گروه ها و احزاب سیاسی فراتر گذاشته و در اظهارنظرهای خویش بی آن که متوجه باشد به دشمنی کور روی آورده و در پاره ای از موارد، مبانی نظام را زیر سؤال کشیده و به مردم اهانت می کند. به عنوان مثال ایشان در اواخر تیرماه 86 طی مصاحبه ای، اعلام کرد «اسلام، نظام سیاسی ندارد»! یعنی موجودیت و مشروعیت جمهوری اسلامی ایران که یک نظام سیاسی برخاسته از اسلام است را زیر سؤال برد و توضیح نداد که اگر چنین اعتقادی دارد، چرا ایشان و دوستانش طی سال های متمادی در یک نظام اسلامی- که مطابق نظر اعلام شده ایشان نباید مشروعیت داشته باشد- مسئولیت های حساس داشته اند و چرا هم اکنون نیز برای تصاحب کرسی های قدرت در همین نظام، سر از پا نمی شناسند؟! و جدیدترین اظهارنظر ایشان که ریاست جمهوری احمدی نژاد را «اتفاقی» دانسته اند، نه فقط اهانت به احمدی نژاد و تحریف واقعیات است، بلکه اهانت به مردم ایران و نامشروع جلوه دادن دولت نیز هست، آن هم در بحبوحه چالش های بیرونی و همنوا با دشمنان تابلودار خارجی.

3- سخنگوی حزب کارگزاران توضیح نمی دهد که وقتی رئیس جمهور شدن احمدی نژاد را «اتفاقی»- به مفهوم شانسی و تصادفی- می داند اولاً: برای رأی مردم و شور و شعور آنها چه ارزشی قائل است؟ آیا حضور توده های میلیونی مردم در مراکز رأی گیری و انتخاب یک نامزد مشخص از میان سایر نامزدها را هم اتفاقی! می داند؟ ثانیاً: نظر ایشان درباره این کلام حضرت امام (ره) که علاوه بر حجیت نقل، با مبانی عقلی نیز انطباق کامل دارد چیست که «میزان رأی مردم است»؟ آیا امام راحل (ره) هم اتفاقی! چنین فرموده اند؟ و یا، چون از نظر مشعشع آقای مرعشی خبر نداشته اند که رأی مردم اتفاقی است چنان نظری را ارائه فرموده بودند؟! و...

ثالثاً: اگر رأی مردم به احمدی نژاد، اتفاقی! و بدون تفکر و محاسبه بوده است چرا این اتفاق! درباره نامزد مشترک حزب کارگزاران و جبهه اصلاحات و بسیاری از گروه های سیاسی همسو با آنان روی نداده است؟ و آیا آراء مردم به نامزد مورد نظر خودتان را هم اتفاقی می دانید؟، اگر پاسخ مثبت است که وای به حالتان و اگر پاسخ منفی است و فقط آراء احمدی نژاد را اتفاقی تلقی می کنید، با کدام معیار این دو طیف را از هم تفکیک کرده اید؟! شاید بر این باورید که هر کس با شماست دارای عقل و درک و شعور است و هرکه با شما نیست از همه این مواهب محروم است؟! و اگر منظور شما هیچکدام از این چند حالت نیست، پس منظورتان چیست؟!

4- و اما، همانگونه که در بالا آمده است، روی سخن فقط با آقای مرعشی نیست بلکه:
آقای مرعشی از سوی حزب کارگزاران به عنوان سخنگوی این حزب معرفی شده است و مطابق یک اصل تعریف شده سخنگوی حزب بیان کننده مواضع حزب است. بنابراین باید از حزب کارگزاران پرسید که آیا آنچه آقای مرعشی اعلام می کند، نظیر فقدان نظام سیاسی در اسلام- نفی مبانی انقلاب و نظام- و یا اتفاقی بودن ریاست جمهوری احمدی نژاد- اهانت آشکار به شعور مردم و چرخه مردم سالاری نظام- و موارد مشابه دیگر، مواضع حزب کارگزاران نیز هست؟ اگر پاسخ منفی است چرا ایشان را نه فقط از سمت سخنگویی حزب، بلکه از عضویت حزب طرد نمی کنید؟ و اگر پاسخ مثبت است، شما را چه می شود که بیرون از گردونه می گردید؟ و برای کسب قدرت به هر ناروایی دست می زنید؟ البته وقتی آقای مرعشی وجود نظام سیاسی در اسلام را نفی کرد، آقای محمد هاشمی به عنوان عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران گفت: «اظهارنظر آقای مرعشی، نظر شخصی ایشان است و ارتباطی با مواضع تشکیلاتی کارگزاران ندارد» و تاکید کرد که «حزب کارگزاران در زمان مناسب نظرات خود را اعلام خواهد کرد» ولی حزب کارگزاران برخلاف وعده عضو مرکزیت خود، هرگز نظر حزب را اعلام نکرد. چرا...؟! شاید به مصلحت نمی دانست. البته، مصلحت حزبی نه مصلحت نظام! که این نیز طرفه حدیثی دیگر است!

5- هرچند حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی هرگونه ارتباط خود با حزب کارگزاران را نفی کرده اند اما، اعضای این حزب و از جمله آقای مرعشی در اظهارنظرها و مواضع سیاسی خود به گونه ای از آقای رفسنجانی سخن می گویند و پای ایشان را به ماجرا می کشند که انگار حزب کارگزاران بی اجازه آقای هاشمی آب نمی خورد و بیرون از خواست و نظر ایشان نه کلامی به کام می چرخاند و نه قلمی بر کاغذ می دواند! و این در حالی است که برخی از مدعیان حمایت از آقای هاشمی بارها نشان داده اند هرگاه منافع حزبی و شخصی خود را در نفی شخصیت آقای رفسنجانی دیده اند، از تاختن به ایشان دریغ نورزیده اند و این ماجرا «عیان»تر از آن است که نیازی به «بیان» داشته باشد.
به نظر می رسد که نگاه پدرانه آقای هاشمی به اعضای حزب کارگزاران مانع از خروش ایشان به سوءاستفاده های این حزب از نام و جایگاه وی بوده و هست، اما، این نکته نیز نباید نادیده گرفته شود که حزب کارگزاران در پوشش دروغین حمایت از آقای هاشمی، برخی از مبانی ارزشی نظام را مورد حمله قرار می دهد یعنی مبانی و اصولی- نظیر تاکید بر نظام سیاسی اسلام- که افرادی مانند آیت الله هاشمی رفسنجانی، زندگی خود را در راه اثبات و تثبیت آن صرف کرده اند، بنابراین کمترین انتظار از آقای هاشمی رفسنجانی آن است که اجازه ندهند مواضع غیراصولی و تخریبی این حزب به حساب ایشان نوشته شود. مثلا حمایت صریح آیت الله هاشمی رفسنجانی (البته اگر حمایت کنند) از رأی مردم در انتخابات ریاست جمهوری نهم که از شخصیت حق طلبی مانند آقای هاشمی جز این انتظار نمی رود، باعث خواهد شد سوءاستفاده کنندگان از شخصیت ایشان، زبان عناد به کام کشند و اگر باز هم زبان به عناد از کام بیرون آورند، گفته آنان در نگاه این و آن به حساب آیت الله هاشمی رفسنجانی نوشته نشود.