منافقان - ولایت

منافقان و خائنان به کشور

گروهی از فعالان سیاسی، مطبوعاتی در همسویی و هماهنگی کامل با کشورهای غربی (رژیم صهیونیستی، امریکا) با صدور بیانیه‌ای خواستار تعلیق غنی‌سازی سوخت هسته‌ای از سوی مقامات جمهوری اسلامی شدند.

در قسمتی از این بیانیه مرعوبانه آمده است: «حکومت و ملت ایران نیز باید از فرصت فراهم شده، استفاده کرده و با ارسال پیام‌های روشن و گام‌های عملی، پس از آن دائر بر پذیرش سیاست "تعلیق در برابر تعلیق" زمینه را برای تحکیم صلح در ایران و منطقه و جهان فراهم آوردند»!

امضاکنندگان این بیانیه که همنوایی سوال‌برانگیزی با خواسته‌های غیرقانونی و افزون‌طلبانه شورای امنیت و نظام سلطه بروز داده‌اند، در حالی از مقامات جمهوری اسلامی می‌خواهند که "غنی‌سازی" را متوقف کند که دبیرکل آژانس بین‌المللی در آخرین گزارش خود، فناوری هسته‌ای ایران را صلح‌آمیز و در راستای استفاده غیرنظامی ارزیابی کرده بود.

در قسمت دیگری از این بیانیه، با عصبانیت تمام از مسؤولان ایران خواسته شده است که نباید مسأله غنی‌سازی به یک موضوع حیثیتی و ملی! تبدیل شود و تا دیر نشده باید به خود آیند و سیاست "تعلیق در برابر تعلیق" و یا هر راهکار مفید! دیگری را بپذیرند، چون فردا خیلی دیر است!

طی چند ماه اخیر برخی چهره‌های جریان تجدیدنظرطلب مانند "شیرین عبادی"، "ابراهیم یزدی" و "احمد شیرزاد" عضو شورای مرکزی جبهه مشارکت و ... با مطرح کردن خطر حمله نظامی و "اعلام شرایط ویژه" در صدد بودند مسؤولان جمهوری اسلامی را برای تعلیق تحت فشار قرار دهند. در این میان، احمد شیرزاد از جایگاه یک استاد فیزیک، در مقاله‌ای با کمترین مایه علمی و دانشگاهی، ادعا کرده بود می‌تواند با ساخت سدهای آبی بیشتر و استفاده از انرژی خورشیدی نیازهای خود را برآورده کند و هیچ احتیاجی به "انرژی سوخت هسته‌ای" ندارد.

با این حال، به دنبال عدم تأثیرگذاری چشم‌گیر این تاکتیک بر افکار عمومی داخل، هدایت‌کنندگان مراکز استراتژیک و مطالعاتی (تینک‌تانک‌ها) امریکا، یکی از رویکردهای خود برای توقف دانش هسته‌ای ایران را با عنوان «تهدید از خارج، فشار از داخل» عنوان نموده‌اند.

یکی از برجسته‌ترین تئوریسین‌های این رویکرد، "ریچارد آرمیتاژ" معاون اسبق وزیر امور خارجه و از شخصیت‌های برجسته جریان موسوم به "جریان وزارت خارجه‌ای" در امریکاست.

آرمیتاژ و دیگر همفکران وی در مؤسسه تحقیقات وابسته به وزارت امور خارجه آمریکا نظیر مؤسسه تحقیقاتی "هاسون" و "انستیتوی سیاست خارجی" بر این باورند که دولت جمهوری اسلامی تکنولوژی هسته‌ای را به عنوان مؤلفه‌ای محوری در حفظ امنیت ملی قلمداد کرده و آن را به عنوان یک باور پذیرفته شده، هرروز به متن جامعه تزریق می‌کند. آرمیتاژ با تأکید بر تأثیرگذاری باور توده‌های مردم در سیاست‌گذاری دولت‌ها، این ایده را مطرح می‌کند که دولت امریکا باید حداکثر توان خود را برای بی‌اثر کردن تبلیغات دولت جمهوری اسلامی در مورد انرژی هسته‌ای به کار بندد تا پرونده هسته‌ای، حمایت داخلی خود را از ایران را از دست بدهد. بدین ترتیب، دولت جمهوری اسلامی خود مجبور خواهد شد تا به خواسته‌های اروپا و امریکا تن در دهد. استراتژی آرمیتاژ برای تحقق این طرح کلی، به راه انداختن بحث‌های داخلی در مورد مخاطرات (القاء شده شرایط ویژه) دستیابی به فناوری هسته‌ای و اقدامات ایران در راستای غنی سازی است.

آرمیتاژ بر این باور است که با به راه افتادن این مباحث، دولت جمهوری اسلامی سعی خواهد کرد تا با ابزار احساسات و بی‌اطلاعی مردم، جریان را احساسی کرده و از احساسات ملی استفاده کند. آرمیتاژ در ادامه از آگاهی دادن علمی(!) با استفاده از روشنفکران داخلی غرب و ابزارهای خارجی مانند رسانه‌هایی چون صدای امریکا، رادیو فردا و غیره به عنوان ابزار خنثی کردن اقدامات دولت جمهوری اسلامی یاد می‌کند.

بیانیه 333 نفره موسوم به "فراخوان جدید صلح خواهی" آنچنان با ادبیات ذلت‌باری تنظیم شده است که بسیاری از روزنامه‌ها و سایت‌های نزدیک به امضاکنندگان آن نیز حاضر به انتشار کامل آن نشده‌اند.

این بیانیه را می‌توان نسخه دوم، نامه معروف 127 نماینده مجلس ششم دانست که 2 ماه پس از حمله امریکا به عراق توسط فراکسیون مشارکت مجلس آماده و از مقامات عالی کشورخواسته شد، هرچه زودتر «جام زهر» دیگری را نوشیده و دست از تقابل با امریکا بردارند.

بیانیه موسوم به "فراخوان جدید صلح‌خواهی" به امضاء برخی اعضاء سازمان مجاهدین انقلاب، سازمان مجاهدین خلق (منافقین)، حزب مشارکت، نهضت آزادی، ملی‌مذهبی‌ها، برخی روزنامه‌نگاران دگراندیش، اپوزیسیون خارج‌نشین، دفتر تحکیم وحدت شاخه علامه، بیت منتظری و بقایای باند مهدی هاشمی، دفتر ادوار تحکیم وحدت و ... رسیده است.

برای ثبت نام خائنین به ملت در تاریخ اسامی، 333 امضاکننده بیانیه مزبور را منتشر می‌نماییم:

محمد آزادى، حمید آصفی، هاشم آقاجری، ، سامر آقایی، ناصر آملی، عباس ابوذری، هادی احتظاظی، منوچهر احتشامی، حمید احراری، طاهر احمدزاده، حسن احمدی، محسن احمدی، نعمت احمدى، محمود احمدیان، محمدرضا احمدی نیا، مصطفی اخلاقی،‌ ، ساجد اردبیلی، یدالله اسلامی، مرتضى اشفاق، حسن افتخاراردبیلی، جلال اقتدارى، اعظم اکبرزاده، زهرا اکبرزاده، علی رضا اکبرزادگان، علی اکرمی، محمود امیر احمدى، عبدالمجید الهامی، مهدی امینی زاده، حسین انصاری راد، مصطفی ایزدی، ابوالفضل بازرگان، عبدالعلی بازرگان، فرشته بازرگان، محمد نوید بازرگان، کمال الدین بازرگانى، مختار باطولی، روح‌اله باقرآبادی، ایرج باقرزاده، پروین بختیارنژاد، اکبر بدیع زادگان، محمد بذرپور، ایمان براتیان، رحمت الله برهانى، محمد بسته نگار، مهدی بسته نگار، محمد حسین بنی اسدی، عماد بهاور، محمد بهزادى، حمید بهشتى، محمد بهفروزى، راضیه بوستانکار، مرضیه بوستانکار، جلال بهرامی، صفا بیطرف، مسعود پدرام، جعفر پناهی، رضا پویان، حبیب الله پیمان، مجید پیمان، عبدالرضا تاجیک، عباس تاج‌الدینی، هادی تفنگچی، مصطفى تنها، رضا تهرانى، غلامعباس توسلى، محمد توسلى، محمدرضا توسلى، مجید جابرى، جلال جلالی زاده، علی جمالی، فرشته جمشیدی، مجتبی جهانی، رضا حاجى، مجید حاجی بابائی، بهمن حافظى، طه حجازى، حمید حدیثی، علی حدیثی، حسین حریرى، آیدین حسنلو، بهزاد حق پناه، جمشید حقگو، وحید حقیقی، على حکمت، منیژه حکمت، ابوالفضل حکیمى، عبدالکریم حکیمى، مجید حکیمى، محمد رضا حمسى، محمد حیدری، جعفر خائف، نبی اله خانزاده مرخالی، ابراهیم خوش سیرت، مهدی خدادادى، امیر خرم، حسین خطیبی، محمد خطیبی، مجتبی خندان، اسماعیل خوش محمدى، ناهید خیرابی، هوشنگ خیراندیش، محمدعلى دادخواه، محمد دادفر، رسول دادمهر، محمد دادیزاده، محمدمهدى دانشیان، محمد حسن داوودی ، فریبا داودی مهاجر، محمود درد کشان، محمود دل آسایى، امیرخسرو دلیرثانی، عباس دهقان نژاد، مصیب دوانى، ابراهیم دینوی، محمد صادق ربانى، تقی رحمانی، محمدجواد رجائیان، علیرضا رجایى، امیر رزاقی، سمیرا رزاقی، سهراب رزاقی، محمد صادق رسولی، بهمن رضاخانی، احد رضائى، اصغر رضائى، بیوک رضائى، عبدالعلی رضائی، سعید رضوى فقیه، حسین رفیعى، مهدى رهنما، رضا رئیس طوسى، جمال زره ساز، علی زرین، اکبر زمانی، محمد ابراهیم زمانى، پرویز زندى نیا، احمد زیدآبادى، محمد رضا زهدى، علیرضا ساریخانى، احمد ساعی، نسرین ستوده، عزت الله سحابى، فریدون سحابى، هاله سحابى، عیسی سحر خیز، محمد سرچمى، محمود سعیدزاده، بیوک سعیدی، علی اشرف سلطانی ، عبدالفتاح سلطانی، مرتضی سلطانیه، محمد جواد سلیمانی، علی سیاسی راد، سید محمد علی سیف‌زاده، محمود شاددل بصیر، ابراهیم شاکرى، تقى شامخى، على شاملومحمودی ، محمد شانه چى، حسین شاه حسینی، جواد شرف‌الدینی، محمد شریف، کاظم شکری، مازیار شکوری گیلچالان ، الله وردى شمبورى، محمود شمس الواعظین، احمد شهامت دار، حسن شهبازی، احمد شیرزاد، فیروزه صابر، هدی صابر، محمد صاحب محمدی، هاشم صباغیان، احمد صدر حاج سیدجوادى، رضا صدر، سمیرا صدری، باقر صدری نیا، مهدی صراف، لطیف صفری، مظفر صفری، بیژن صفسری، فضل الله صلواتى، حمید رضا صمدی، کیوان صمیمى، جلیل ضرابی، على اشرف ضرغامى، فریدون ضرغامى، اعظم طالقانى، حسام طالقانى، طاهره طالقانى، نرگس طالقانى، اکبر طاهرى، رئوف طاهرى، محمد طاهرى، امیر طیرانی، کیان ظهرابی، سید جعفر عباس زادگان، روئین عطوفت، باقر علائی، علی علوی، علی رضا علوى تبار، محمدباقر علوى، رضا علیجانی، على علیزاده نائینى، محمد جعفر عمادى، محمود عمرانى، على اصغر غروى، علیرضا غروى، ماجد غروى ، سعید غفارزاده، مسعود غفاری، على غفرانى، مهدى غنى، فریده غیرت، باقر فتحعلی بیگی، پویان فخرآیی، مقصود فراستخواه، غفار فرزدى، شهین فرزین پژوه، حسن فرح آبادی، لیلی فرهادپور، فاطمه فرهنگ خواه، حسن فرهودی نیا، حسن فرید اعلم، مرتضی فلاح، ارسلان فلاح حجت انصاری، بهرام فیاضی، احمد قابل، حسین قاضیان، عباس قائم الصباحی، خسرو قشقایى، ماهرو قشقایى، رحمانقلى قلى زاده، مهدی قلی‌زاده اقدم، عبدالحسین قمی زاده، عبدالمجید قندى زاده، نظام الدین قهارى، مصطفى قهرمانى، حجت الله قیاسى، رحمان کارگشا، امیر حسین کاظمی، مرتضى کاظمیان، هادی کحال‌زاده، محسن کدیور، خسرو کردپور، مسعود کردپور، علیرضا کرمانی، على کرمى، فریدون کشکولی، پروین کهزادى، یعقوب کوثرى، بهناز کیانی، بیژن گل افرا، فاطمه گوارائی، علی اصغر گواهی، اکبر گنجی، مسعود لدنى، حسین لقمانیان، احسان مالکی پور، محمد تقى متقى، حسین مجاهد، محسن محققى، نرگس محمدی، نوشین محمدی، محمد محمدى اردهالى، سید على محمودى، حسین مدنی، سعید مدنى، ماشاءالله مدیحى، مرضیه مرتاضی لنگرودی، فرید مرجائی، مصطفى مسکین، رضا مسموعى، ضیا مصباح، لیلا مصطفوى، مصطفى مصطفوى، عباس مصلحى، محمد جواد مظفر، مهدی معتمدی مهر، ضیاء مصباح، احمد معصومی، یاسر معصومی، خدیجه مقدم، مرتضى مقدم، فهیمه ملتى، کاظم ملکی، احمد منتظرى، سعید منتظرى، خسرو منصوریان، کیوان مهرگان، سیدرضا موسوى سعادتلو، سید علی موسوی خوئینی، عبدالله مومنی، على مومنى، محمود مومنى، امیر میرخانى، وحید میرزاده، فرشته ناصرگیوه چى، حسن نراقى، محمود نعیم پور، احمد نعمت زاده، جعفر نقمی، محمود نکوروح، امیر نکوفر، محمد تقى نکوفر، علی نکونسبتی، سید حمید نوحى، امیر حسین نوربخش، فخرالسادات نوربخش، منوچهر نوربخش، حسین نوری‌زاده، غلامرضا نیک صفت، احمد هادوی، هادى هادى زاده یزدى، ناصر هاشمی، خلیل هراتی، مراد همتی، علیرضا هندى، احسان هوشمند، رسول ورپایى، منصور وفا، باقر ولى بیک، جلیل ولى بیک، رحیم یاورى، على فرید یحیایى، میر محمود یگانلی، حنیف یزدانی پور، کاظم یزدى، ابراهیم یزدى، حسن یوسفى اشکوری، حسن یوسفیان آرانی.

سید ::: دوشنبه 86/10/3::: ساعت 10:51 صبح

نظرات دیگران: نظر

نقدی بر نقد منافقانه

دیروز پایگاه اطلاع رسانی حزب مشارکت سخنانی از قول معاون وزیر خارجه دولت اصلاحات منتشر کرد که می توان آن را برای نخستین بار یک جمع بندی فشرده و شسته رفته از مجموعه انتقادهای اصلاح طلبان نسبت به سیاست خارجی دولت اصولگرا به حساب آورد و با این فرض به نقد آن نشست. آنچه «نوروز» از «محسن امین زاده» نقل کرده تقریبا سطر به سطر قابل نقد و خدشه جدی است لیکن بر آن سخنان، منطقی حاکم است که می توان با تمرکز بر روی آن اصول انتقاد اصلاح طلبان از سیاست خارجی و بویژه دیپلماسی هسته ای دولت نهم را کشف کرد و به ارزیابی آن نشست.

روح سخن امین زاده- که می توان او را یکی از نظریه پردازان اصلاح طلبان در حیطه سیاست خارجی خواند- بر ایجاد تقابل میان دو نوع دیپلماسی استوار است: آن نوع از دیپلماسی که او آن را «ماجراجو، پیش بینی ناپذیر، پرهزینه و بدون دستاورد» می خواند و در مقابل نوع دیگری از دیپلماسی که آقای معاون سابق، نماد تام و تمام آن است و مدعی است بی هزینه و باحوصله در حال حل و فصل همه معضلات ریشه دوانده در سیاست خارجی ایران بود تا آنکه اصولگرایان در رسیدند و...

اجازه بدهید از همین «ماجراجویی» شروع کنیم. امین زاده دیپلماسی دولت نهم را نوعی طرح ریزی ماجراجویانه و توام با ریسک بالا می داند و در مقابل پیشنهاد می کند که باید به «اعتمادسازی» پرداخت و «ایران اگر قصد هسته ای شدن داشت، ابتدا باید اعتماد جهان را در این باره جلب می کرد.» اینجا سوء تفاهمی هست که برادران اصلاح طلب ما هرگز نتوانستند و نخواسته اند آن را حل کنند. واقعیت این است که در رفتار دیپلماتیک دولت نهم هیچ ماجراجویی در کار نیست، بلکه آنچه هست از این اعتقاد دولت نهم نشأت می گیرد که پیشرفت در جهان فعلی هزینه دارد و هنر دیپلماسی حداقل سازی هزینه هاست، ضمنا پیشرفت با هزینه صفر- که اصلاح طلبان ادعای آن را دارند- تنها یک افسانه خنده دار است. دوستان اصلاح طلب در طول دوران مسئولیت خود به بهانه هایی چون اعتمادسازی و ارتقای روابط- که پکیج اوت 2005 اروپا نشان داد خواب و خیالی بیش نبوده- تمام فناوری سیکل سوخت در ایران را به حال تعلیق درآوردند و در ازای آن تنها «مذاکره» دریافت کردند! (توافقنامه پاریس را بخوانید.)

طبیعی است که در چنین وضعیتی غربی ها دلیلی برای ورود به فاز تنش و تقابل نمی دیدند و پای میز دائما شوخی و خنده تحویل آقایان می دادند. آنچه که امین زاده آن را «ماجراجویی» می نامد را در واقع، باید «پرداخت هزینه معقول» خواند که برای پیشرفت، ضروری و اجتناب ناپذیر است. البته دولت نهم می تواند ادعا کند- و از این ادعا می توان با قوت دفاع کرد- که هزینه پیشرفت های فعلی را- از جمله نصب و راه اندازی 3000 ماشین سانتریفیوژ در نطنز که البته آقای امین زاده در همان سخنان نشان می دهد از فرق آن با یک ماشین چندان مطلع نیست- به حداقل تعداد ممکن کاهش داده است.

یکی از اشتباهات بسیار فاحش دیپلمات های اصلاح طلب همواره این بوده که از همه آنچه می توان آن را سیاست خارجی نامید، به مقادیری بگو و بخند، خوش و بش، تعارفات و مسافرت خارجی بسنده کرده بودند و به همین دلیل است که حالا «اخم آمریکا» را هزینه بزرگ می نامند. آنچه آقایان «هنجارپذیری» می نامند و خود جداً به آن معتقد بودند جز این نبود که هژمونی مسلط و چالش ناپذیری و شکست ناپذیری آمریکا در عرصه روابط بین الملل را دربست بپذیرند و به سقف تعیین شده توسط غرب برای پیشرفت ایران قانع باشند. روشن است که به این معنا دولت نهم کاملا هنجارناپذیر است چون اساسا به هنجارهایی که هدف آنها حفظ و تثبیت برتری آمریکا در روابط بین الملل بوده عقیده ای ندارد. اما به معنایی دیگر دولت نهم کاملا پیش بینی پذیر و تابع هنجارهاست. ایران به تمامی معاهدات بین المللی که عضو آنهاست به طور کامل پای بند بوده و جالب است که تنها چیزی که اکنون از غرب می خواهد این است که به این «هنجارها» پای بند باشد.

در حالی که حتی یک مورد از عدم پای بندی ایران به معاهده عدم اشاعه یافت نشده اما آقای امین زاده، ایران را هنجارناپذیر می خواند. بی آنکه اشارتی به زورگویی آمریکا بکند. البته روشن است که مقصود آقای دیپلمات از هنجارناپذیری همین است که دولت نهم تصور کرده آمریکا را هم می توان شکست داد و حق خود را از حلقوم جهانخواران بیرون کشید و حال آنکه چنین دیدگاهی هرگز نمی تواند در ذهن شرطی شده یک دیپلمات اصلاح طلب جایی داشته باشد.

نکته دیگری که آقای امین زاده در مونولوگ درون سازمانی خود بر آن پای فشرده این است که دولت نهم «این همه هزینه» را در ازای دستاوردی بسیار اندک بر کشور تحمیل کرده است. امین زاده البته نمی گوید مقصودش از «هزینه فراوان»- به جز هزینه بزرگ (؟!) اخم آمریکا که به آن پرداختیم- چیست. اگر مقصود چند قطعنامه صادر شده تا به حال است که هم اندک تاملی در محتوای قطعنامه ها و هم نگاهی گذرا به مجموعه آنچه غربی ها خود درباره بی محتوا و ضعیف بودن قطعنامه ها و وجود مشکلات اساسی در گروه 1+5 برای صدور قطعنامه های با خاصیت به دلیل ترس از شکست اجماع گفته و نوشته اند نشان می دهد این قطعنامه ها فاقد حداقل توان برای تأثیرگذاری بر اراده جمهوری اسلامی و تحمیل هزینه کلان بر آن است و هدف از صدور آنها تنها تأثیرگذاری بر فضای داخلی ایران و ایجاد رعب در دل امثال آقای امین زاده بوده است. از مهم ترین اشتباهاتی که اصلاح طلبان در تحلیل روندهای مربوط به برنامه هسته ای گرفتار آنند و هنوز به رغم شواهد بیرونی بسیار، علامتی نیست که به آن پی برده باشند این است که هرگز نتوانستند ادبیات «ارعاب» را از ادبیات «برخورد» تمیز دهند و به همین سبب بود که لطیفه خنده داری چون حمله نظامی آمریکا به ایران را جدی گرفتند و مدت ها با جدیت بر چیزی پای فشردند که غرب خود نیز آن را جدی نمی گرفت.

اما در مورد «دستاورد اندک» دولت نهم بسیاری چیزها می توان گفت. جالب است کسانی که غربی-ها حداکثر حاضر شدند UCF را تا پایان خط تولید 4UF با آنها توافق کنند، حالا به خود اجازه می دهند درباره دستاوردهای دولت نهم حرف بزنند و مدعی هم باشند. یک تفاوت مهم دولت نهم با مدعیان اصلاحات این است که این دولت احترام و دستاورد را در سفر خارجی، عکس یادگاری و تیتر روزنامه ها و ثبت سال در مجمع عمومی سازمان ملل نمی داند بلکه آنچه برای آن مهم است امتیازی است که طرف مقابل پای میز، واقعاً حاضر به واگذاری آن شده است. آقای امین زاده لابد خوب می دانند که اکنون چه پیشنهادهایی روی میز ایران است که اگر تنها گوشه چشمی به آنها نشان دهد، همه این سر و صدا که ایشان آن را هزینه های بزرگ می خواند یک شبه دود می شود و به هوا می رود. آنچه اکنون غربی ها حاضرند بر سر آن با ایران معامله کنند چیزی است که اگر کار به دست آقایان اصلاح طلب باقی بود، صد سال دیگر هم امکان ارائه شدن آن به ایران وجود نداشت. حداقل کاری که دولت نهم انجام داده و اصلاح طلبان هرگز توان آن را نداشتند این است که محتوای پیشنهادهای غربی ها را اساساً دگرگون کرده و آن را به سطحی بسیار فراتر از آنچه دیپلمات های اصلاح طلب آن را سطح مطلوب می خواندند ارتقا داده است.

حقیقت این است که دیپلماسی اصلاح طلبانه، بی نهایت خود کم بین و راحت طلب بود و به همین دلیل لبخند غربی ها را دستاورد می دانست و آماده بود همه چیز را تعطیل کند تا مبادا آمریکا دلخور شود. به برکت تدبیر صاحب این ملک آن دیدگاه ها البته مجال غلبه پیدا نکرد ولی اکنون دیدن اینکه جماعتی با کارنامه ای حاوی اقسام وادادگی ها در پی حساب کشی از دولتی هستند که آمریکا را تا مرز استیصال کشانده، در جای خود محل تامل فراوان دارد.

سید ::: دوشنبه 86/9/12::: ساعت 3:13 عصر

نظرات دیگران: نظر

تقدیر اسرائیل از منافق

تقدیر اسرائیل از منافقی دیگر

وزارت خارجه رژیم صهیونیستی از عضو شورای مرکزی حزب مشارکت تقدیر کرد. در گزارش وزارت خارجه اسرائیل، از احمد شیرزاد نماینده اصفهان در مجلس ششم که طی سخنانی در یزد، فعالیت هسته ای جمهوری اسلامی را زیر سوال برده است با عنوان یک اصلاح طلب شجاع! یاد شده که در سخنان خود با شهامت و صراحت، برنامه هسته ای ایران را «خطرناک»! توصیف کرده و هشدار داده است که رژیم جمهوری اسلامی ایران «نادانسته و نابخردانه مردم ایران را به سوی پرتگاه می کشاند». وزارت خارجه رژیم صهیونیستی اظهارات احمد شیرزاد را قابل تشکر دانسته و از وی قدردانی کرده است!

در گزارش وزارت خارجه رژیم صهیونیستی آمده است: «دکتر احمد شیرزاد که عضو شورای مرکزی جبهه مشارکت است در سخنرانی خود در یزد و در همایش جوانان این گروه سیاسی به سلسله واقعیت هایی- بخوانید همان اتهامات که اسرائیل علیه ایران مطرح می کند- اشاره کرد که هر ایران دوستی را به شگفتی وامی دارد و می تواند اتهام نامه وخیمی برای رژیمی باشد که نادانسته و نابخردانه مردم ایران را به سوی پرتگاه می کشاند»!

گفتنی است چند سال قبل، در اوج چالش هسته ای کشورمان و در حالی که آمریکا و متحدانش ایران اسلامی را متهم می کردند که اطلاعات هسته ای خود را به آژانس اعلام نکرده است آقای دکتر احمد شیرزاد عضو شورای مرکزی حزب مشارکت که در آن هنگام نماینده مجلس ششم بود در یک نطق پیش از دستور ادعا کرد که ایران 19 سال درباره فعالیت هسته ای خود به دنیا دروغ گفته است!

سید ::: شنبه 86/9/10::: ساعت 4:2 عصر

نظرات دیگران: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ

چه جالب
بازی انتخاباتی با خاتمی و عبدلله نوری
[عناوین آرشیوشده]

>> بازدیدهای وبلاگ <<

بازدید امروز: 21

بازدید دیروز: 10

کل بازدید :1090843

>> درباره خودم <<